روستا

یک فرش قرمز با تارهای کم و بیش از هم گسیخته، پتوهای با ملحفه سفید تا شده دور تا دور اتاق زیر پشتی های قرمز. سماور گوشه اتاق ،طاقجه های کوتاه و بلند و آینه و شمعدان قدیمی، چراغ لاله های روی طاقچه، درهای چوبی و پردها های پشت دری، همه و همه آدم رو یاد خونه های محلی می اندازه که دلم برای سفر بهشون یک ذره شده. و البته که در نگاهی دیگر ، علاوه بر سادگی، فقر رو هم یاد آوری می کنه به آدم. نوستالژیهای نسل ما همه به خوب و بد آمیخته است